شاید با خواندن عنوان کمی تعجب کنید که چرا تا به حال به آن فکر نکرده بودم؟!
بله، انقدر که گوشی های همراه و رایانه های امروزی پیشرفت کرده‌اند که حتی به ما اجازه فکر درباره اجدادشان را نمی دهند؛ شاید هم دوست ندارند کسی از اسرار خانوادگی شان سر در بیاورد؟!!
کامپیوتر ها هیچ وقت همیشه این شکل نبوده و نخواهند ماند. پیش از کامپیوتر ها یا PC ها، کامپیوتری وجود نداشت. بلکه رایانه ها بد قواره و بسیار بزرگ بوده‌اند که تنها یک ماشین حساب رایانه ای اندازه یک اتاق بوده است! با پیشرفت علم و توانایی افراد، مستر بیل گیتس این رایانه ها را برایمان به وجود آوردند و شهرت و ثروت وی هم از همین باب است.
رایانه ها قبل از ویندوز چه شکلی بودند؟
پیش از ویندوز، محیط داس بود. شاید خیلی از ما ها یادمان نباشد اما اصل توسعه و برنامه نویسی با همین محیط ها پیشرفت کرد، داسی که برای
مایکروسافت بود و با آن ریشه نقص و کمبود را نابود کرد. البته این داس مثل محیط Command Prompt ویندوز یا ترمینال لینوکس نبود و اصلاً محیط گرافیکی هم در میان نبود. برای هر کار کوچکی باید بار ها و بار ها برنامه تعریف می شد.
تجربه رایانه با داس
DOS سیستم عاملی دستوری-خطی بود که دقیقاً پس از بوت شدن رایانه آن را مشاهده می کردیم. برای باز کردن هر برنامه یا استفاده از قابلیت‌های درون سازی شده باید کد آن و توانایی استفاده از آن کد را بلد می بودید، آن وقت می توانستید با کامپیوتر کاری انجام دهید…
عوض کردن محیط بین درایو ها نسبتاً آسان‌تر بود، مثلاً برای دستیابی به فلاپی در درایور A، باید :A را تایپ می‌کردید و اینتر را می زدید.
برای چرخش میان پوشه ها CD را تایپ می‌کردید و برای مشاهده فایل‌های موجود در دایرکتوری کنونی نیازمند تایپ فرمان DIR بودید. برای اجرای برنامه نیز باید نام فایل exe. در محیط دستور تایپ می شد.
حال فرض کنید یک فلاپی وارد کرده‌اید و می‌خواهید یک بازی برای قرون وسطا (!) را نصب کنید که آن زمان مانند Call of Duty الان ارزش داشت!
بدین منظور باید به ترتیب این دستور ها را تایپ می کردید:
A:
DIR
SETUP or INSTALL (یکی از این دو، وابسته به اینکه نام فایل قابل اجرا چه بود)
بعد فایل را تازه اجرا می‌کردید و فلاپی دوم را می گزاشتید چرا که فایل خیلی حجیم داخل یک فلاپی جای نمی گرفت! اصلاً دیسک های بلوری کجا بود!
سپس با :C به درایو سی می‌رفتید و با دستور های بالا مجدداً وارد برنامه می شدید و تازه برنامه نباید اسمی بیشتر از 8 کاراکتر می‌داشت. مثلاً PROGNAME.EXE بزرگترین نامی بود که یک برنامه می‌توانست داشته باشد!
البته از همین برنامه‌های ساده برای راحت‌تر کردن کار هم استفاده می‌شد؛ برنامه Norton Commander برای مدیریت فایل‌ها و مشاهده آن‌ها بدون وارد کردن کد بود، تازه به خاطر دسته بندی کردن بر اساس حروف الفبا کلی هم‌کلاس داشت!
چند برنامه‌ای بدون چند برنامه ای!
اجرای چند برنامه با هم را فراموش کنید! محیط داس مانند ویندوز نبود و تنها می‌توانست در عین واحد تنها یک برنامه اجرا کند و برای اجرای برنامه دیگر باید برنامه کنونی را که کل صفحه را گرفته می بستید، سپس برنامه جدید را باز می کردید.
البته TSR نامی، هم است اما به معنی چند برنامه‌ای نیست. اما در این برنامه، تنها برنامه بسته می‌شود و راهی دارد که سریع‌تر باز شود.
پشتیبانی سخت افزاری و حالت Real
داس مانند امروز از سخت‌افزار پشتیبانی نمی‌کند بلکه برنامه‌ها باید مستقیم به سخت‌افزار متصل می بودند. برای مثال یک بازی DOS که نیاز به کارت صدا برای خروجی است باید از سخت‌افزار صدا پشتیبانی مستقیم می کرد. و این یعنی اگر شما بازی برای داس می ساختید، باید کد نویسی برای تمامی انواع کارت صدا انجام می شد. خوشبختانه تمامی کارت های صدا از Sound Blaster پشتیبانی می کردند. با استفاده از این ویژگی،می توانستید از Setup برای تنظیم صدا برای هر برنامه استفاده کنید.
به خاطر روشی که داس از آن استفاده می کرد، برنامه‌هایی که می‌خواستند به طور مستقیم به حافظه و موارد وابسته دسترسی پیدا کنند، باید در حالت Real (یا Real Address Mode) اجرا می شدند.
در حالت حقیقی یا Real هر برنامه می‌توانست در هر جایی از حافظه بنویسد بدون هیچ گونه محافظت خاصی.
این ویژگی از ویندوز 3?0 به بعد فعال شد.
امروزه، هنوز هم نمی‌توانید بیش از یک برنامه را در Command Prompt اجرا کنید. اما بازی‌ها هم نمی‌توانند به درستی اجرا شوند چرا که نیاز به حالت Real دارند و Command Prompt در حال محافظت شده اجرا می شود. البته راه‌های درستی برای تجربه داس قدیمی هست. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید راجع به DOSBox جستجو کنید.
ویندوز برنامه‌ای از داس بود
نسخه های محبوب ویندوز – احتمالا 3?0 و 3?1 – برنامه‌هایی بودند که درست در شاخه داس فعالیت می کردند. یعنی باید رایانه را روشن می کردید، DOS Prompt را باز می‌کردید و با تایپ WIN، ویندوز شروع به کار می کرد. ویندوز در آن موقع سه استایل دسکتاپ داشت که به عنوان Program Manager شناخته می شد. البته لازم نبود حتماً کد ویندوز را تایپ کنید، بلکه می توانستید نام آن را به AUTOEXEC.BAT بیفزایید تا با هر بار روشن شدن رایانه، ویندوز به طور خودکار بالا بیاید.
با بستن ویندوز به داس بر می گشتید. افراد اپلیکیشن ها و بازی‌هایی مخصوص داس داشتند که تنها در حالت Real اجرا می‌شد و مستقیماً از ویندوز نمی تواست اجرا شود.
ویندوز 95، 98، 98SE و ME عملاً داس را به بکگراند فرستادند. اگر یادتان باشد ویندوز 95 جوری اجرا می‌شد که انگار یک ویندوز مستقل است. در صورتی که در‌واقع داس آن را اجرا می کرد. تمامی نسخه های دیگر هم همینطور بودند، تا اینکه ویندوز XP در نهایت DOS را ترک کرد و به یک دنیای جدید NT Kernel سی و دو بیتی مدرن خوش آمد گفت و این‌گونه بود که کم کم تکنولوژی با استفاده از محیط ساده‌تر و برنامه نویسی آسان‌تر و توانایی دریافت و ارسال اطلاعات شکل گرفت و به دنیای امروزی پیوست؛ همه این‌ها را مدیون چند مرد کمتر شناخته شده هستیم…
منبع: HTG
